" نه زیستن، نه مرگ "....امیر کارگر.

" نه زیستن، نه مرگ "

در عمق یٲس آورترین ظلمت ِ تباه،

وقتی که اهرمن مشتاق کُشتن است،

وقتی که تخت تعزیر محتاج پیکر است،

وقتی که برائت ز نور، بی کفایت است

آنگاه که در هر پلید اندیشه ای

خیانت، عین ِ منطق است،

برای آنکه اجین گشته است به پَستی و ننگ،

و هر لحظه ز وحشت از جگر، نعره می کشد بی درنگ

که "نه زیستن، نه مرگ"،

چاره خیانت است

شکار ِ شرافت است

صید ِ نجابت و

سلاخیِ حرمت و

همنشینیِ جنایت است.

چرثومه های درد، که زَهر ِ حقیقت ِ پیشینه شان

واقعگراترین قصه گوی زیستن به ذلت

و مردن به نکبت است،

با اعتمادترین ساکنین ِ قلعه های دنائت اند.

آری به یقین،

کام بردن از هرزه ترین واژه ها،

دلبری کردن با مشمئزترین عَرضه ها،

رسم ِ بَرده روسپی زادگان قلعه های شیاطینی ست،

که بی عصمتی خویش را

در به تهمت آلائیدن ِ پاک سرسخت ترین آزادگان

به جبران گرفته اند.

قلعه هایی

با جلاد روسپیانی

که به زائیدن بی حیا توابان ِ حقیقت مفتخرند،

و تشنه به خون توابانی،

که سازندگان ِ خویش را

سجده گرند.

برزخیانی غوطه در عذاب

که هر لحظه ز وحشت از جگر نعره می کشند بی درنگ

" نه زیستن، نه مرگ ".

اینان با وفاترین سربازان ِ قلعه های دریدگی اند.

امیر کارگر

۲۳ می ۲۰۲۰