هم مجبور هستند برای امرار معاش خود و خانواده و به طور مشخص فرزندانشان با درآمدی ناچیز در متروها دستفروشی کنند.
این زنان اگر می توانستند حتما نمی آمدند!
یکی از دستفروشان با کوله باری از شال های فروخته نشده اش در آخرین ایستگاه از واگن مترو پیاده شد. نامش زهرا است. زهرا دو دختر دارد یکی دانشجو و دیگری محصل است.
زهرا هر روز از شهرک اندیشه به تهران می آید تا کار کند. همسرش کارگر ساختمانی بوده که به دلیل حادثه در حین کار از بالای داربست سقوط کرد و بیش از ده سال است که خانه نشین شده چون قطع نخاع شده است. به دلیل اینکه کارگر ساختمانی بوده بیمه نداشته و کارفرما هم از او حمایتی نکرد. حالا زهرا مانده با دو دختر و یک مرد زمین گیر.
برای خانواده زهرا دو روز خانه نشستن به معنای یک هفته گرسنگی است. زهرا شرایط را بعد از شیوع ویروس کرونا در ایران این گونه توضیح می دهد: «این روزها از وقتی حرف این ویروس جدید شده، بیشتر از قبل مأمورها به ما گیر می دهند. می گویند بارتان را جمع کنید و بروید. اما آنها نمی گویند اگر برویم، خرج چند سر عائله چشم انتظار را از کجا بیاوریم؟ کرایه خانه را چطور جور کنیم و پول شهریه دانشگاه بچه هایمان را چه بکنیم!»
در این شرایط درد فقر و ترس از دست رفتن سلامتی خانواده، هر دو با هم زنان دستفروش را عذاب می دهد.
زهرا با صدایی که حالا از ترس دامنگیر شدن خانواده اش به این ویروس می لرزد می گوید، «به خدا من هم می ترسم، به خاطر همسرم که بدن ضعیفی دارد و هزار جور مرض و بیماری دارد، بیشتر از همه می ترسم. او زودتر از همه می گیرد. من هر روز باید خطر کنم. روزی که مریض شوم کل خانواده از هم می پاشد!» (خبرگزاری حکومتی ایلنا – ۸ اسفند ۱۳۹۸)
زنان دستفروش بسیار زیاد هستند، زنانی در رده های سنی متفاوت که با هزار ترس و بیم پا به سالن های مترو می گذارند و به دنبال یک لقمه نان، گیر دادن مأموران شهرداری و خطر بیمار شدن را به جان می خرند. بله این زنان اگر می توانستند، حتما نمی آمدند!
متأسفانه آمار مشخصی از تعداد زنان دستفروش در متروی تهران وجود ندارد. تا کنون دولت و نهادهای حکومتی هیچ فکری برای این زنان محروم که اغلب سرپرست خانوار هستند نکرده اند.
به عنوان مثال شهرداری می توانست یک محوطه خاص با رعایت همه نکات بهداشتی و ایمنی را برای آنها در نظر بگیرد که این زنان تا زمان رفع بحران کرونا بتوانند اجناسشان را بفروشند. تنها راه کاری که از سوی مقامات حکومتی انجام شده و می شود، برخوردهای خشن و آزار و اذیت آنها از قبیل ضبط اجناس آنها بوده است.
تا بیکاری و فقر هست و تا عدم حمایت اجتماعی از زنان سرپرست خانوار ادامه دارد، پدیده زنان دستفروش هم هست. واقعیتی عریان از فقر و محرومیت غیر قابل انکار این قشر از زنان جامعه ایران در حاکمیت رژیم ولایت فقیه و زن ستیز.
https://women.ncr-iran.org/…/%d8%b2%d9%86%d8%a7%d9%86-%d8%…/
این زنان اگر می توانستند حتما نمی آمدند!
یکی از دستفروشان با کوله باری از شال های فروخته نشده اش در آخرین ایستگاه از واگن مترو پیاده شد. نامش زهرا است. زهرا دو دختر دارد یکی دانشجو و دیگری محصل است.
زهرا هر روز از شهرک اندیشه به تهران می آید تا کار کند. همسرش کارگر ساختمانی بوده که به دلیل حادثه در حین کار از بالای داربست سقوط کرد و بیش از ده سال است که خانه نشین شده چون قطع نخاع شده است. به دلیل اینکه کارگر ساختمانی بوده بیمه نداشته و کارفرما هم از او حمایتی نکرد. حالا زهرا مانده با دو دختر و یک مرد زمین گیر.
برای خانواده زهرا دو روز خانه نشستن به معنای یک هفته گرسنگی است. زهرا شرایط را بعد از شیوع ویروس کرونا در ایران این گونه توضیح می دهد: «این روزها از وقتی حرف این ویروس جدید شده، بیشتر از قبل مأمورها به ما گیر می دهند. می گویند بارتان را جمع کنید و بروید. اما آنها نمی گویند اگر برویم، خرج چند سر عائله چشم انتظار را از کجا بیاوریم؟ کرایه خانه را چطور جور کنیم و پول شهریه دانشگاه بچه هایمان را چه بکنیم!»
در این شرایط درد فقر و ترس از دست رفتن سلامتی خانواده، هر دو با هم زنان دستفروش را عذاب می دهد.
زهرا با صدایی که حالا از ترس دامنگیر شدن خانواده اش به این ویروس می لرزد می گوید، «به خدا من هم می ترسم، به خاطر همسرم که بدن ضعیفی دارد و هزار جور مرض و بیماری دارد، بیشتر از همه می ترسم. او زودتر از همه می گیرد. من هر روز باید خطر کنم. روزی که مریض شوم کل خانواده از هم می پاشد!» (خبرگزاری حکومتی ایلنا – ۸ اسفند ۱۳۹۸)
زنان دستفروش بسیار زیاد هستند، زنانی در رده های سنی متفاوت که با هزار ترس و بیم پا به سالن های مترو می گذارند و به دنبال یک لقمه نان، گیر دادن مأموران شهرداری و خطر بیمار شدن را به جان می خرند. بله این زنان اگر می توانستند، حتما نمی آمدند!
متأسفانه آمار مشخصی از تعداد زنان دستفروش در متروی تهران وجود ندارد. تا کنون دولت و نهادهای حکومتی هیچ فکری برای این زنان محروم که اغلب سرپرست خانوار هستند نکرده اند.
به عنوان مثال شهرداری می توانست یک محوطه خاص با رعایت همه نکات بهداشتی و ایمنی را برای آنها در نظر بگیرد که این زنان تا زمان رفع بحران کرونا بتوانند اجناسشان را بفروشند. تنها راه کاری که از سوی مقامات حکومتی انجام شده و می شود، برخوردهای خشن و آزار و اذیت آنها از قبیل ضبط اجناس آنها بوده است.
تا بیکاری و فقر هست و تا عدم حمایت اجتماعی از زنان سرپرست خانوار ادامه دارد، پدیده زنان دستفروش هم هست. واقعیتی عریان از فقر و محرومیت غیر قابل انکار این قشر از زنان جامعه ایران در حاکمیت رژیم ولایت فقیه و زن ستیز.
https://women.ncr-iran.org/…/%d8%b2%d9%86%d8%a7%d9%86-%d8%…/
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar